In de zomer zijn er weken geweest waarin ik niet kon schilderen. De pijn in mijn schouders was te heftig en ik lag weer veel te vaak op bed. En dat was zeker tijdens de warme dagen geen pretje. Gelukkig gaat dit nu iets beter en lukt het mij bijna dagelijks om een half uurtje te schilderen en soms zelfs langer. Ik heb weer vriendinnen over de vloer gehad met wie ik samen ging schilderen. En ik mocht wat mensen blij maken met mijn werk. De voldoening die dat geeft is geweldig.
Als je door een chronische ziekte thuis komt te zitten ligt het gevaar op de loer dat je veel bezig bent met aanpassingen en regelzaken rondom je ziekte, en somber wordt van alles wat daarbij hoort. Omdat bijna alles stroperig loopt en niets in 1 keer goed lijkt te gaan. Dat kan je moedeloos maken. Ik ging daarom op zoek naar een goede invulling om op te focussen. En nog nooit leerde ik zoveel als tijdens deze jaren van ziek zijn.
“Het schilderen en tekenen is mijn redding” zei ik laatst tegen een vriendin. En ik geloof het echt dat deze focus mij op de been houdt. Het is zo’n kans om het leven anders te bekijken. Het is mijn deurtje naar buiten als ik mijn werk online deel of mensen uitnodig bij mij aan de tekentafel. Het is mijn uitlaatklep als ik me alleen voel, pijn mijn dag bepaalt en ik afleiding zoek in het bekijken van of luisteren naar een les. Een troost dat ik mij kan blijven ontwikkelen. Op wat voor manier dan ook.
Het is mijn spiegel voor het leven. Niet alles lukt in 1 keer…Het is vallen en opstaan. Bewaren wat de moeite waard is, en weggooien en overnieuw proberen wat verbetering vereist. Het is mijn bril om het leven anders en beter te bekijken en alles wat in de schoonheid van de natuur zit, uit te vergroten en haar te onderzoeken op licht en donker. De seizoenen in al hun schoonheid te observeren. Te kijken naar de kale bomen die onzichtbaar al druk in de weer zijn om ons in de zomer koel te houden onder een dik frisgroen bladerdak. En ons in de herfst te trakteren op een rijk kleuren palet. Het schilderen is geen hobby of werk maar levensrichting.
En daar zit ook gelijk de angst. Want wat als ik het niet meer kan. Mijn armen worden nu al ondersteund bij het schilderen. En het schilderen lukt ook niet iedere dag. Maar wat als af en toe nooit wordt…
Mijn hoop is gericht op het stopzetten van de ziekte. De artsen zijn al heel ver en ik geloof dat ik het misschien nog mee ga maken. Tegelijk denk ik ook aan al die andere spierziekten waarvoor nog geen genezing is. En aan hen voor wie genezing te laat kwam. Aan de mensen die met gemis moeten leven omdat hun kindje overleed aan een spierziekte.
Daarom is onderzoek zo belangrijk!
Hartelijk dank
kilo veren 