Zullen we even wandelen deze week? Een vraag die ik geregeld in mijn Whatsapp krijg. Zeker tijdens de lockdown. Toen ik in 2016 ziek werd, zat hardlopen en zwemmen er niet meer in. Wel ging ik wandelen. Haast obsessief. Ik moest en zou iedere dag 10k stappen zetten. was dit niet gelukt, dan ging ik in de avond desnoods nog een rondje om ons huizenblok. in 2018 verhuisden we naar een plek vlakbij een natuurgebied. Uren zou ik daar gaan wandelen.
Maar bij mijn tweede wandeling alleen, ging het al mis. Mijn voeten sleepten door de steentjes en ik raakte oververmoeid. Ik kon simpelweg mijn voeten niet optillen. Ik belde vrienden en familie of iemand mij kon halen. Maar iedereen was aan het werk. Ik ging zitten en hoopte met rust genoeg te herstellen. Met kleine stukjes wandelen en rusten, en een vriendin die mij terugbelde en mij er doorheen praatte, lukte het om thuis te komen.
Nu wandel ik geregeld met mijn vriendinnen. Zij loopt, ik rol, en ondertussen kletsen we bij. Het komt vaak voor dat ik bij thuiskomst denk: ik voelde mij niet anders. of: we hebben het helemaal niet over mijn spierziekte gehad. De natuur zorgt ervoor dat we gelijkwaardig zijn. Dezelfde dingen zien, dezelfde rust ervaren en allebei opladen van het moment.
Zaterdag ga ik met 1 van mijn (wandel) vriendinnen en onze mannen, lopen en rollen voor het spierfonds.
Sponsor jij ons ook?
kilo veren 