Echos from the past

“Nu moet je er wel echt uit hoor.” Ik knipper met mijn ogen en kijk verbaasd naast me. Dat heeft hij lang niet tegen mij hoeven zeggen. Mijn lijf schreeuwt om nog een uur te blijven liggen. Nog even rustig wakker worden en eerst de pijnmedicatie zijn werk laten doen voor er iets moet. Maar vandaag is daar geen tijd voor. Vandaag wordt er een echo van mijn spieren gemaakt.

Eigenlijk zou ik in maart naar het ziekenhuis voor dit onderzoek maar dat werd vanwege de corona uitgesteld. Het valt me nog mee dat ik nu al aan de beurt ben. Ik was al een beetje van na de zomer uitgegaan. Ik stap onder de douche en laat me wekken door het koele water.

Even later zitten we in de auto. Ik geniet van de zon en van het samenzijn. Gek, want we zijn de laatste tijd niet anders dan samen. Toch voelt het anders als je even weg bent. Gisteren kwam ik er achter dat mijn man niet bij de echo en de uitslag mocht zijn. Ik vond het vervelend voor hem omdat hij nu wel erg een chauffeursrol kreeg en het vooruitzicht van in een auto zitten wachten op mij vond ik niet leuk. En aan de andere kant vond ik het ook wel spannend om alleen te gaan. Gek vond ik dat want in het begin van mijn ziek zijn ging ik juist overal alleen heen. Zelfs toen ik de diagnose kreeg op het moment dat ik hem niet aan had zien komen, was ik alleen. (zie blog)

Maar nu, sinds ik niet meer lopend ergens naar binnen ga, ben ik voorzichtiger geworden. Misschien wel omdat ik af en toe een zetje nodig heb, of onvoorziene drempels nog niet heel makkelijk neem. Het valt me tegen dat ik me zo afhankelijk opstel en ik neem mij voor om sterker te zijn. In het ziekenhuis aangekomen word ik eerst aan een coronavragenlijst onderworpen. Ik krijg een groen kaartje waarmee ik het ziekenhuis weer kan verlaten na mijn afspraak.

Ik ga naar het toilet. De bezet- knop op het invaliden toilet doet het niet en er is geen mogelijkheid om de deur op slot te doen. Kijk daar ga je al, denk ik. Nu zou het fijn zijn als er iemand bij mij was. Maar ik verlaat zonder onverwacht bezoek het toilet en ga naar de wachtkamer.

Ik ben al vroeg aan de beurt. Ik rol de echo kamer in en zie het apparaat staan. Even vliegt door mijn hoofd dat ik dat apparaat vooral associeer met de plaatjes die ik regelmatig via de app krijg. Met blij nieuws van vrienden of familie als aankondiging van een nieuw wondertje. Maar die gedachte waait ook zo weer weg.

Ik ga op de bank liggen en de medewerker verteld mij rustig wat ze gaat doen. Ze laat mij ook een spier zien die ze in beeld brengt. Daarna onderzoekt ze mijn arm en been. Dan is mijn buik aan de beurt. De gel wordt op mijn buik gesmeerd en door mijn hoofd schiet de “grap”: nu wordt er ook eens een echo van míjn buik gemaakt. Maar ik corrigeer mezelf. Niet alles is weg te lachen met een flauwe grap.

Het valt me vreemd zwaar dit moment. Ik vraag me af waarom het mij zo raakt. Mijn kinderwens en de hele periode van behandeling komen vaak even bovendrijven rond dit soort momenten. Op de terugweg bedenk ik me dat het mij ook wel een gevoel van hoop geeft. Misschien heeft het wel een bedoeling dat juist de zware momenten in het leven wat met elkaar verweven raken. Want uit dat hele zware dal van kinderloosheid ben ik uiteindelijk ook opgeklommen, al blijft er een wond. Want al is mijn kinderwens verdwenen, er blijft wel een onvervuld verlangen over. En dat steekt af en toe de kop op.

Maar de tijd heeft de pijn verzacht en ik kan terugkijken op een periode die heftig was, maar ook op een periode waar we het samen goed hebben aangepakt. En dat geeft juist op dit soort momenten rust.