Lopen, fietsen, rollen.

Het is zaterdagochtend, de zon schijnt fel door de gordijnen en ik word langzaam wakker. “Gek is dat, ik vind het lastig dat mijn fiets vandaag weg gaat” zeg ik. “Ik snap dat wel” antwoordt mijn man, “de fiets staat symbool voor iets”.

En daar heeft hij gelijk in. De fiets staat voor: hoop, het opgeven van oude dingen, maar ook vertrouwen in een nieuw begin. Maar de fiets staat ook voor afscheid nemen en niet gehaalde doelen.

Toen ik de fiets kocht woonden we nog in Utrecht. Omdat ik in die jaren vrij sportief was, was ik wat sceptisch over de opkomst van de elektrische fiets. Ik vond het een beetje valsspelen. Maar ik wilde wel graag in beweging blijven en gewoon fietsen werd te zwaar en dat was mijn reden om toch een elektrische fiets te kopen. Bovendien zouden we verhuizen naar een huis in een prachtige omgeving dus daar wilde ik wel van genieten. In de zoektocht naar een passende fiets probeerde ik een weekend een ligfiets uit. Ik vond het fijn om daarmee te fietsen maar vond het ook wel een beetje heftig omdat ik ook gewoon op een fiets kon zitten. Dus mijn besluit stond vast en ik kocht een e-bike.

Ik heb er zeker een paar leuke tochtjes mee gemaakt, en fietste in de tijd dat ons nieuwe huis verbouwd werd geregeld even van en naar de nieuwe woning. Op een gegeven moment fietste ik met een schouderbrace en later met een orthese voor mijn been en weer later een nekkraag. Ik moest de fietstochten steeds kleiner maken en kreeg steeds meer last van pijn achteraf. Maar ik fietste!

Ik herinner mij een ochtend dat het heerlijk weer was. Ik volgde in die periode een re-integratiecursus, en had het met mijn groepsgenoten dus vaak over wat allemaal nog wel en niet kon. Ook mijn directe omgeving stelde mij geregeld de vraag: “kan je dat nog wel dan?”

Ik zette een liedje aan:

“Vandaag ben ik gaan lopen
Ik was het maanden al van plan
Maar pas toen iedereen gezegd had dat het niet kon
Ging ik lopen
Kijk me lopen toch”

Ik verving de woorden ‘lopen’ door ‘fietsen’ en stapte op de e-bike, en voelde me trots dat ik het steeds weer probeerde. Ik fietste langs een hekje in een weiland waar ik met mijn racefiets altijd even stilstond om te rekken en te strekken en natuurlijk een fotomomentje te pakken. Ook die ochtend maakte ik een foto van mij met mijn e-bike. Onderweg bedacht ik dat ik vaker over mijn nieuwe leven wilde schrijven; dit deed ik eerst op mijn facebook pagina en daar op die fiets ontstond mijn idee voor een eigen blogpagina.

Mijn een-na-laatste fietstocht ging ik met mijn man samen door de natuur. Al met al een half uurtje met maximale ondersteuning. Maar ik moest dit zo bekopen met veel pijn achteraf dat ik mij wel realiseerde dat dit niet meer kon.

Ongeveer een half jaar later ging ik nog 1 keer op de fiets. En moest ik daarvoor wel wat overwinnen. Ik had inmiddels een rolstoel en ik vond het lastig om dan opeens op een fiets te stappen. Ik hoorde de vragen al: “kan je dat nog wel dan? Je hebt toch een rolstoel?” Maar toen bedacht ik mij dat ik niet op mijn fietsperiode terug wilde kijken en dan zou moeten denken: jammer dat ik dat ene tochtje niet deed omdat ik bang was voor lastige vragen en meningen van mensen die mijn situatie niet of deels begrijpen.

“Vandaag ben ik gaan lopen
Omdat dat is wat ik wou
Heb geen idee waarom men zei dat het niet kon
Zeg liever: ga maar, dat is leuk
En moet je doen

Want kijk me lachen man”

Dus daar ging ik. Samen met mijn zoon naar de ijssalon in het dorp. Het voelde heel raar om weer op een fiets te zitten. Waar ik van lange vrouw een stuk kleiner werd door het zitten in een rolstoel, zat ik opeens weer hoog in het zadel. Doordat het lopen inmiddels flink achteruit was gegaan kon ik op de plek van bestemming niet zoveel doen. Dus we stapten bij de ijssalon af, ik zette mijn fiets vlakbij de winkel en liep met moeite naar een bankje voor de salon. Mijn zoon haalde het ijsje en ik zei tegen mijzelf: hier moet je van genieten het is misschien wel de laatste keer.

En dat was het. Na die keer heb ik niet meer op mijn fiets gezeten. Toch kom ik overal omdat ik de juiste hulpmiddelen heb. En daar gaat het om. Vooruit blijven komen.

En nu gaat de e-bike weg. En ik ben blij dat er weer kilometers mee gemaakt gaan worden. Als de fiets opgehaald is, ga ik met mijn man een stukje door de natuur wandelen en rollen. We genieten van het prachtige weer. En nemen ons voor lekker vaak naar buiten te gaan als het enigszins kan. Ik verheug me nu al op de prachtige vogelconcerten in de vroege lenteavonden. Bij thuiskomst zet ik nog eens dat liedje op. En daar waar ik het woordje lopen in fietsen veranderde is het nu rollen geworden.

 
“Kijk me lopen, 7 sloten
Hoogste bergen andersom
Ik ben hoe dan ook gaan lopen
Ik zie wel waar ik kom

Diepe dalen, mooie paden
Ik glim bij wat ik zachtjes
haast onhoorbaar fluisterend zeg

Waar ik gelopen heb
Is van nu af aan een weg”

Liedje: Vandaag ben ik gaan lopen, Acda en de Munnik