Vakantie

Wat hebben we een geluk met het weer. We rijden Zandvoort binnen en vallen in een zonovergoten sprookje. Het park dat ik had uitgekozen zit aan het strand zodat mijn dagelijkse energie niet in de reis ernaar toe gaat zitten. Vooraf had ik al geïnformeerd waar we een strandrolstoel konden halen maar er bleek er zelfs 1 op het terrein te staan. We gingen na het uitpakken snel op pad. Natuurlijk zou het een kort uitje worden want we hadden ook al de reis gehad. Ik genoot intens met mijn mannen en vertelde dat hiervan letterlijk alles weer wat begon te stralen. Ik zag enorm uit naar een week lang me onderdompelen in zon, zee en strand. Dat het leven even een weekje wat meer licht en luchtigheid zou brengen. Die avond ga ik op tijd naar bed. En dan begint het. Een afschuwelijke scherpe pijn in mijn nek en hoofd. Ik weet niet hoe te liggen, krijg een hoofdpijn aanval en reageer pas in de loop van de volgende dag op de tweede pil. De zon is ondraaglijk en ik lig op een warm klein slaapkamertje met de gordijnen dicht. Even aan toegeven maar… Morgen weer een nieuwe dag. Maar ook de nacht is weer zwaar en de dagen blijven pijnlijk. Ik sleep mezelf letterlijk de dag door en zit een paar keer een half uurtje achter het huis. Mijn man houdt toezicht op onze zoon en onderneemt met hem activiteiten. Hij doet de boodschappen en ondersteunt mij. We bespreken een oplossing. Terug naar huis is een reële optie. We vragen of er een vriendje voor de jongste langs wil komen dat is gezellig voor hem, en mijn man kan dan ook misschien even een boek lezen. Ik kom uit op een schema van om de dag een uurtje naar het strand en op de andere dag een snelle hap aan de boulevard. De nachten zijn lang, de dagen inmiddels grotendeels zonder hoofdpijn maar de pijn in nek en schouders blijft. Het logeren was een goed plan. Ik geniet ervan hoe die twee de grootste lol hebben. s’Avonds zit ik met mijn man op de meegebrachte ligstoel buiten en koelt het wat af: het beste moment van de dag. We koesteren dat. En door mij er niet tegen te verzetten lukt het me ook om overdag te genieten van het half uurtje in de stoel met een puzzelboekje. Ik bedenk me dat er massa’s mensen zijn voor wie dit een normale vakantie-invulling is; ben ik niet te veeleisend of verwend? Maar dan denk ik aan een opmerking van iemand die tegen mijn man zei toen het ging over op de rem leven: het moet, maar dat leven past haar niet. En dat klopt precies. Iedere keer bedenk ik in mijn hoofd plannen en ook al zijn die plannen inmiddels aangepast aan mijn nieuwe situatie dan nog wordt er flink wat afgesnoept door de realiteit van elke dag. Wat mijn week had moeten worden, werd een week van weer bijstellen. Toch… De kleine geluksmomenten zijn goud. Ik ben er trots op hoe mijn man en ik samen weten te laveren en plannen bij blijven stellen. Om zo te kijken hoe we er toch een fijne tijd van kunnen maken voor ieder gezinslid. Die veerkracht hoop ik nooit kwijt te raken.