De wei weer in.

Mijn leven ziet er heel anders uit dan een paar weken geleden. Na lang wachten kan ik net als de koeien ook weer naar buiten. En met het voorjaar voor de deur een mooi moment om erop uit te trekken. Heerlijk om daarin weer zelfstandig te zijn.

Het eerste weekend dat ik de hulpmiddelen had, gingen we een nachtje naar Alkmaar met z’n tweeën. Wat was het fijn om weg te zijn. We genoten van de stad en de tijd samen. Het viel mij tegen dat je op die momenten ook je vermoeidheid en pijn meeneemt en het programma was dan ook beperkt. Ik bof met een man die hier begrip en ruimte voor heeft en het ook prima vindt om met een krantje en een boekje wat te chillen op de kamer.

Ik hoef niet heel erg te wennen aan de smartdrive* al is het rijden over oude hobbelweggetjes niet echt makkelijk en kom ik vast te zitten in een gootje. Wheelies maken kan ik inmiddels redelijk maar ook daar moet ik nog op trainen. Maar hé, lopen leer je ook niet in 1 dag.

Na het weekend ga ik iedere dag wel even naar buiten. Met de handbike naar de fysio is echt zoveel makkelijker. De snelheid is nog niet goed afgesteld dus in een sukkeldrafje hobbel ik naar het dorp maar het scheelt mij zoveel aan energie en pijn dat ik niet steeds over hoef te stappen, ortheses aan en uit hoef te doen (want daar mag je niet mee rijden). Het is een verademing en ik kom er nu pas echt achter hoe vaak ik de afgelopen maanden boven mijn macht heb gewerkt. Waar ik ook achter kom is hoe behulpzaam mensen over het algemeen zijn. Zonder betuttelend te doen. Gewoon lekker praktisch. Mijn broden in mijn fietstas doen omdat ik daar zelf niet bij kan, even (gevraagd) wat in mijn rugtas stoppen zodat ik mij niet in allerlei bochten hoef te wringen. Snel die deur open doen en dat pak melk uit het hoge schap pakken. Het geeft mij een gevoel dat ik er niet alleen voor sta.

Naast de euforie is er nu ook meer ruimte om te wennen aan het feit dat dit geen hulpmiddelen zijn voor even. Maar dat mijn leven opnieuw opgebouwd moet worden en dat ik van lopen naar rollen ben gegaan. En ik geloof dat dit zeker gaat wennen. Maar dat het stilstaan van de afgelopen maanden mij geen goed heeft gedaan. Daarnaast is het ook allemaal heel snel gegaan twee jaar geleden was de diagnose nog niet eens helder, en pas een jaar geleden had ik mijn eerste orthese gekregen. Naast dat ik heel blij ben met alle hulp om mij mobiel te krijgen en te houden, is er ook die kant dat niets vanzelf gaat. En dat alle uitstapjes hoe fijn ook. Kort en beperkt zijn.

Laatst vroeg iemand: heb je nu de hulpmiddelen van je dromen? Een goeie vraag waar ik even over na moest denken. Het is zo dat ik alles heb om mij buiten de deur te kunnen redden. En dat het ook echt de hulpmiddelen zijn die bij mij passen. Maar in mijn dromen en toekomstplannen loop ik nog. En om lijf en hoofd bij elkaar te laten komen is tijd nodig. Net als leren lopen. Dan ben je ook eerst heel enthousiast over de nieuwe methode om van A naar B te komen. Daarna maak je kennis met obstakels, en val en struikel je regelmatig. Om vervolgens weer op te staan en nieuwe stappen te zetten. Soms enthousiast rennend soms voorzichtig aftastend. Maar je blijft proberen… En op een gegeven moment denk je er niet meer over na. De deur gaat open en je gaat.

De tijd zal het leren…

*smartdrive is een aandrijfwiel om je handbewogen rolstoel deels elektrisch te maken. In een ander blog zal ik wat meer schrijven over mijn nieuwe hulpmiddelen.