Broken crayons still color

Daar lig ik dan. Op bed. Nasnikkend en met een flinke hoofdpijn. Stoppen met huilen nu. Anders wordt de pijn alleen maar erger. Ik ben geen ster in het uiten van verdrietige emoties. Als ik al huil is dat vooral om het leed van anderen. Dichtbij of dichtbij gebracht via het beeldscherm.

Momenteel zou ik wel wat vaker alles er even uit willen gooien. Ik ben gefrustreerd door het thuiszitten en de uitzichtloosheid van dit moment. De vele telefoontjes en het tegen muren oplopen breekt zich op.

Omdat ik er nog wel een tijdje afhankelijk van anderen zal blijven voor ik zelf weer de deur uit kan, denk ik na over een goede invulling. Ik merk dat ik mij de laatste tijd echt ertoe moet zetten om met een hobby bezig te gaan, ook al geeft het tekenen mij wel veel voldoening. Ik plan dus bewust tekentijd in. En ik denk een tijdje na over een aanbieding die ik voorbij zag komen. Mooie kwaliteitspotloden voor de helft van de prijs.

Ik plan met een vriendin een moment om de stad in te gaan. We genieten van de winkel waar van alles aan materialen te koop is. Ik koop twee mooie dozen met potloden. Genoeg om de komende tijd weer lekker aan de slag te gaan.

Ik ben blij met het feit dat, ondanks dat de bodem van een positieve houding echt in zicht is, ik toch weer wat vind waar ik blij van word. Ik begin met tekenen en al snel breekt de ene na de andere punt. Ik baal enorm en neem contact op met de winkel. Zij geven aan dat ik wel even langs kan komen. Logisch, maar ik vertel dat ik dan iemand moet regelen om mij te vervoeren. De verkoopster stelt mij gerust en geeft aan dat ik tot anderhalve week de tijd heb om langs te komen. Voor haar klinkt dit heel lang. Ik hoop dat ik zo snel iemand kan vinden.

Ik maak een kop soep klaar voor mijn man en mij. Ik vertel hem over het telefoongesprek en wil hem laten zien hoe de potloden eruit zien. Ik loop naar de kamer, struikel, val en knal hard met mijn tenen tegen de metalen tafelpoot. Een felle pijn schiet door mijn voet en dan zak ik in elkaar. Ik schok van het huilen. Alles zit tegen. Het verdriet van de afgelopen tijd kolkt naar buiten. Ik lig een tijdje na te schudden op de grond en mijn man zorgt ervoor dat ik even ruimte krijg om de diepere pijn te laten stromen.  Ik blijf maar huilen tot ik er misselijk van ben. Ik eet met tegenzin mijn kop soep en zoek daarna mijn bed op waar ik nog een tijdje blijf nasnikken.

In deze periode wordt mij soms pijnlijk duidelijk dat wat zich in mijn hoofd en dromen afspeelt niet klopt. Ik ga niet meer beter worden. Hardlopen en banenzwemmen zijn echt verleden tijd. Er komt hooguit een tijd waarin de ziekte stilstaat en ik misschien weer wat meer energie en minder pijn krijg. Maar dat er een leven voor de openbaring van de ziekte is, en daarna. Dat zal nooit meer anders worden.  Daar moet ik mee gaan leren leven. En daar kan geen hobby tegenop. Al geeft het voor nu wel kleur aan mijn leven.