Geparkeerd

Het werd tijd voor een gehandicapten parkeerkaart. Dus maar eens opzoeken hoe onze gemeente dat regelt. Kort na mijn aanvraag wordt er een gesprek ingepland. De keuring en de kaart kosten maar liefst 184 euro. Ik ging eens even kijken hoe dit in andere gemeentes is. Het blijkt dat iedere gemeente in Nederland zelf de hoogte van de keuring mag bepalen. Ook voor de herkeuring wordt een bedrag gevraagd dat per gemeente verschillend is. Na een online zoektocht kwam ik tot de volgende conclusie: voor een parkeerkaart betaal je soms niets en anders tussen de 27 en 225 euro. Als tijdens de keuring blijkt dat je niet in aanmerking komt voor een kaart, ben je het bedrag wel kwijt.

De gemeentes werken samen met een keuringsarts. Mogelijk verklaart dat het verschil dat gemeentes vragen. Dat er kosten zijn verbonden aan de kaart snap ik. De drempel om een kaart aan te vragen moet er nu eenmaal zijn, en de keuringsarts moet ook betaald worden. Toch denk ik dat het wel goed is om hier landelijk afspraken over te maken omdat de bedragen nu wel erg uit elkaar liggen en een keuring van 20 minuten soms flink in de papieren loopt.

Goed, ik heb er nu eenmaal 1 nodig dus ik betaal het bedrag. Ik ontvang van de gemeente een uitnodigingsbrief en neem deze mee op de dag dat ik een gesprek heb. Omdat ik vanwege pijn en energie maar 1 ding per dag kan plannen, is dit mijn “uitje” van die dag. Mijn man zet mij af voor de deur en parkeert verderop. Even later komt hij ook bij mij zitten in de wachtkamer en daar komt een dame op ons af. Ze kijkt ons aan en vraagt mijn naam. Ik neem aan dat het de secretaresse van de arts is maar ze loopt weer weg. Even later komt ze terug en vertelt mij dat ze geen afspraak heeft met mij. Ik laat haar de officiële brief van de gemeente zien. Zij start een cyclus van bellen, naar ons lopen en weer bellen. Ze kijkt regelmatig uit haar raampje naar ons alsof ze checkt of we niet weg zijn gegaan.  Maar wij gaan nergens heen.

De dame komt terug. Ik vraag haar of zij misschien de arts is. Ze bevestigt dit, maar geeft aan dat zij geen afspraak heeft doorgekregen. Ik stel voor dat ze mij wel vast keurt en dat de formaliteiten dan later wel komen. Mevrouw kijkt mij aan of ze water ziet branden. Dat is niet volgens protocol. Zij stelt voor dat ik een nieuwe afspraak maak. Met mijn officiële brief in mijn hand voel ik me sterk en vertel haar dat dit het enige is wat ik die dag kan doen dus dat ze mij gewoon moet keuren. Er ontstaat een discussie waarbij zij blijft volhouden dat het protocol gevolgd moet worden. Ik word boos en vertel dat zij het protocol dus laat leiden boven de mens. Ze ontkent dit niet en dat maakt mij nog bozer.

Er komt iemand van de gemeente bij. Zij bevestigt dat de afspraak door moet gaan. Als een kat in het nauw vertrekt de arts naar de client die inmiddels ook binnen is gekomen voor een keuring. We roepen haar terug. Met zichtbare tegenzin zegt ze toe dat ze mij misschien gaat keuren maar pas als alle andere mensen geweest zijn. De gemeente heeft overleg gehad met het bureau die de opdracht aan mevrouw heeft gegeven. Het bureau biedt de mogelijkheid om later die week ergens in Utrecht langs te komen om gekeurd te worden. Ik vertel dat ik daar geen gebruik van wil maken omdat ik nu gekeurd wil worden en het mij een dag kost. Ik vraag niet voor niets deze kaart aan. Na een hoop gesteggel is het dan zover. De arts stelt zich eindelijk voor en het gesprek kan beginnen. In de kamer bijt ze ons nog even toe dat de fout echt bij de gemeente ligt en dat ze het betreurt dat het zo gelopen is. Ik geef aan dat ze dat dan maar met de gemeente moet bespreken.

Gelukkig is mevrouw goed in de boel van zich afschudden want als een blad aan de boom draait haar humeur en is ze de keuringsarts alsof er nooit een discussie is geweest. Kort daarop kan ik mijn kaart halen. En ik wil hem natuurlijk gelijk gebruiken. Ik rij het dorp in en wil parkeren voor de Kruidvat. Helaas is het einde middag en druk en de invalidenplek is bezet. Ik kijk of ik verderop kan parkeren maar helaas die plek is ook bezet. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik nog net dat de eerste plek weer vrijkomt. Een dame rent gehaast de straat over naar de auto en stapt achter het stuur. Er zit geen kaart achter haar raam. Ze moest waarschijnlijk nog even snel wat halen uit haar werk voor ze de kinderen uit de opvang zou halen. Helaas kan ik niet terug de straat in. Volgende keer beter.

Ruim een maand later is het dan zover. Ik heb gister een tijdelijke stoel gekregen die ik zelf uit de auto kan halen en waar ik max 1 winkel mee door kan. Want hij is verder niet elektrisch ondersteund. Ik parkeer met een brede glimlach op mijn gezicht, pak de stoel uit de auto en rol met pauzes door de Albert Heijn. Nooit was ik zo blij en trots dat ik een boodschap heb gedaan zonder hulp.