Terugblik

De decembermaand vraagt om terugkijken. Afgelopen jaar is er veel gebeurd. Mijn man en ik hebben de gewoonte om op 1 januari te sporten om lekker fris het jaar te beginnen. Nieuwsgierig kijk ik vandaag terug of ik 2018 op die manier begonnen ben. Ik zie een wandeling van een half uur in mijn sport app staan. Opvallend zijn alle andere sportieve activiteiten die ik nog deed in die periode. Dat ging helaas snel achteruit. In maart verhuisden we naar een woning met minder trappen. In een prachtige landelijke omgeving. Het plan was om veel te blijven wandelen maar in maart ging ook het lopen steeds minder goed. Ik kreeg een orthese aan mijn linkerbeen. Mijn man en ik gingen samen een weekje op vakantie waarbij ik door de stad liep met een wandelstok. De vakantie daarop ging de rolstoel mee en had ik nog voor de vakantie twee ortheses gekregen. Het lopen bleef slechter gaan en een rondje door de supermarkt is momenteel niet eens meer mogelijk. De spieren in mijn schoudergebied zijn flink afgenomen, waardoor ik veel pijn heb in dat gebied. Dit jaar deed ik een reintegratie cursus maar werd ik uiteindelijk arbeidsongeschikt verklaard. Het is bizar dat in een jaar zoveel kan veranderen; mijn lichaam haalt mijn hoofd als het ware in. Ik droom nog steeds over zwemmen, hardlopen en over het strand wandelen. Ik geloof nog steeds dat deze situatie tijdelijk is. Maar de waarheid haalt mij in. Een wat somber verhaal zo aan het eind van het jaar.

Maar er was ook een andere kant: de verhuizing was een goede stap. Ik heb veel aan mijn gezin en ontmoette in 2018 veel mensen die er voor mij wilden zijn. Het starten met mijn blog was een goede zet, ik vond het fijn om met mensen contact te hebben. Ik was blij dat ik een beeld kon neerzetten over mijn leven met een spierziekte. Het contact met lotgenoten gaf herkenning en was goed. Ik ben blij met alle bezoekjes, kaartjes en telefoontjes. Meeleven en denken zit hem vaak in de kleine dingen. Iemand die even een beeldscherm bij draait in de kerk omdat ik het beamer-scherm niet kan zien als ik zit en de rest staat. Even die knipoog of knuffel van een bekende op het juiste moment.

Dit jaar ontdekte ik ook dat ik het leuk vond om te tekenen; tijdens rustmomenten volgde ik online lessen en probeerde dit daarna uit. Op een slechte dag was het dan fijn om ’s avonds toch iets te hebben gemaakt. En leuk om jezelf te blijven ontwikkelen.

Ik ben dankbaar voor  alle goede hulp die geboden wordt in Nederland. En dat maakt ook dat ik met vertrouwen uitzie naar 2019.

Januari staat al flink vol gepland met afspraken rondom het regelen van een goede rolstoel. Ik hoop van harte dat ik binnen korte tijd de juiste middelen krijgen om zelf weer op pad te gaan. Ik heb wat leuke plannen om vrijwilligerswerk te gaan doen. Mijn goede voornemen is om het komend jaar even alles te laten bezinken en te wennen aan dit nieuwe leven en dat geeft ook meteen onzekerheid. Omdat de ziekte niet op commando stilstaat. Je kunt plannen maken, maar zoals je afgelopen jaar hebt gezien, gaat het soms heel anders dan dat je had verwacht. We wachten af.

Ik blijf er in ieder geval over bloggen. En ik ben blij met jullie reacties op mijn blogs. Het meeleven en soms ook de herkenning maakt alles minder zwaar. Dank jullie wel voor alle hulp, lieve woorden en de donaties! Er zit inmiddels ruim 1000 euro in de collectebus. Echt geweldig!

Ik wens jullie allemaal een goede jaarwisseling.