Hakken in het zand

Dat een dag zo anders kan gaan dan je van tevoren denkt… dat overkwam mij vandaag. Ik begon de dag met een ritje naar de fysio. Omdat alles net wat meer tijd kost dan vroeger, ging ik ruim op tijd weg. En dat kwam goed uit want ik moest krabben. Maar dat ging dus niet goed. Mijn armen waren al snel te pijnlijk en vermoeid om door te gaan. Dus even bedenken hoe ik dan naar de fysio kwam. Gelukkig zat er thuis een puber op de bank filmpjes te kijken dus die wilde graag even helpen krabben.

Ik kon niet helemaal voor de deur parkeren en zo kwam het dat ik de tweede keer op rij met tranen in mijn ogen naar de fysio ging.

Te laat kwam ik de oefenruimte binnen en de fysio schrok hoe beroerd ik liep. Hij sommeerde mij rustig mijn programma te doorlopen en zeker niet meer te doen dan de twee keer tien minuten met lage weerstand op de fiets.

Ik ben deze week enorm somber. Toen ik ziek werd nam ik mij op dag een voor dat ik er iets van zou maken. Dat ik hulp zou accepteren als het nodig was. En dat ik gebruik zou maken van de hulpmiddelen die er zijn. Maar nu heb ik die middelen nodig en zijn ze er niet. Natuurlijk komt het wel. Maar ik vind deze periode maar lastig en ontmoedigend. Ik had begin van de week aangegeven dat ik de rolstoel heel graag voor zaterdag zou krijgen. Daarna heb ik dagelijks gebeld en meestal een paar keer per dag. Op donderdag was er nog helemaal niets met mijn aanvraag gedaan. In de middag was bekend dat de stoel ook een maat groter in depot staat en de wielen overgezet konden worden. Maar het was nog maar de vraag wanneer hij geleverd zou worden. In ieder geval niet meer deze week.

Ik neem mij voor om vandaag niet al teveel er mee bezig te zijn. En lekker te gaan tekenen. Ik ga in de ochtend 1 keer bellen en als het nodig is in de middag nog 1 keer. Vandaag even niet de hakken in het zand want al dat bellen, in de wacht gezet worden en zeuren kost bergen energie.

Ik pak de telefoon en bel. Ik word in de wacht gezet en krijg daarna een andere medewerker aan de lijn. Hij wilde mij net bellen want: “we komen zo even langs om de stoel te brengen”. Ik ben helemaal verbaasd en beiden maken we opgelucht grappen want ik denk dat hij ook blij was dat ik voorlopig even niet meer bel.

De stoel wordt binnen een uur geleverd. En ik heb eindelijk een stoel die ik zelf kan bedienen. De stoel zit niet goed maar daar gaan we nog verder naar kijken. Maar: ik kan lekker naar de kerstmarkt morgen. En na maanden weer eens echt een uurtje shoppen in plaats van alles online te bestellen.

In de middag breng ik gelijk mijn leenstoel terug die ik zelf niet kan bedienen. Gelukkig had mijn man hem laatst in mijn auto gelegd. Ik vraag bij de uitleen  of er iemand is die hem uit de auto wil halen. Het antwoord luidt: “nee mevrouw als we daaraan moeten beginnen dan sta ik de hele dag in en uit te laden”. Ik geef aan dat ik dan wel een andere keer langs kom omdat ik hem er alleen niet uit krijg. De man die voor mij aan de beurt was biedt aan om mij te helpen. Het is een wat oudere man en ik vertel dat het misschien te zwaar is. “Dan doen we het samen”, antwoord hij. En zo ging het.

Even later zit ik in de auto en voel ik een begin. We zijn er nog lang niet maar de druk is even van de ketel. En in tegenstelling tot de vorige weken weet ik dat ik dit weekend plannen kan maken buiten de deur. Ik zie ernaar uit. De donkere dagen hoop ik hiermee achter mij te laten. Lichtjes aan en op naar kerst.