Donkere dagen voor kerst

We leven in een tijd waarin je tot op een half uur nauwkeurig kan zien wanneer je boodschappen bezorgd worden en als we dat willen (of niet) krijgen we gepersonaliseerde reclame op ons beeldscherm.

Alles is mogelijk. Je zou denken dat deze technieken ook doorgevoerd worden als het gaat om (communicatie binnen de) zorgverlening. Als ik kijk naar wat er mogelijk is op gebied van rolstoelen dan heeft de ontwikkeling ook daar niet stil gestaan. Het is mooi om te zien hoeveel maatwerk er mogelijk is. En omdat ik ook gebruik moet maken van een rolstoel ben ik vol goede moed deze zomer het traject van mijn aanvraag gestart.

In de tussentijd ben ik bij verschillende leveranciers langs gegaan om rolstoelen uit te testen zodat ik vast wat voorwerk heb gedaan om te kijken welke stoel bij mij past. Na lang wachten komt de WMO- consulente voor een keukentafelgesprek. Een prettige vrouw die door wil pakken. Ik begrijp van haar dat vanuit het plan van eisen van de ergotherapeut een stoel voor mij wordt uitgekozen uit het depot van de leverancier waar de gemeente mee samenwerkt. Mijn proefritjes waren dus niet nodig geweest. De passing* staat gepland en als ik bel om te vragen hoe laat ze komen die maandag hoor ik dat de planning al vol zit en het dus niet doorgaat. Bam! Dag plannen voor die week. Weer langer thuiszitten. Ik ben het zo zat om afhankelijk te zijn van een ander, van het rondjes rijden en vervolgens onverrichte zaken weer naar huis omdat je niet voor de deur kan parkeren en dus niet op de plek van bestemming komt.

En dan is het maandag. Ik ben nerveus. Eindelijk! De stoel wordt uit de wagen gereden mijn huiskamer in. De wielondersteuning is fijn maar de zitting is te klein en de stoel is te laag. Die kan dus weer mee en kijken of ze in depot een andere stoel hebben voor mij. De stoel is voor mij te zwaar om in de auto te zetten. Dus ik zal voorlopig nog afhankelijk blijven van anderen maar ik kan in ieder geval weer eens winkelen of een eindje naar buiten. Ik had voor de hele week leuke dingen gepland om te doen. Dus die zeg ik weer af. Ik keek er zo intens naar uit om weer zelf te kunnen bepalen waar ik heen zou gaan. Teleurgesteld vraag ik de man of ik de kerstmarkt van zaterdag maar af moet zeggen. Hij geeft hoopvol aan dat ik daar nog wel even mee kan wachten. Herhaaldelijk verteld hij dat hij dinsdag zal bellen om te vertellen of het deze week nog gaat lukken een andere stoel te leveren.

Dinsdag gaat het slecht en kan ik niet veel. Ik hou de telefoon continu bij mij in afwachting op het telefoontje. Als ik koffie zet, neem ik de telefoon mee naar de keuken, bij de fysio geef ik aan dat ik ieder moment gebeld kan worden. Maar dan is het half zeven en besef ik dat ik niet meer gebeld ga worden.

De dag erna bel ik zelf. Eerst krijg ik niemand te pakken van de juiste vestiging. Wel hoor ik weer de bekende wachtmuziekjes. Als daar ook een Top2000 voor is zal ik niet veel nieuwe deuntjes ontdekken. Uiteindelijk heb ik iemand aan de telefoon. Helaas nog geen concrete acties ondernomen voor mij. De man die mij zou bellen is vrij vandaag. Dus weer wachten.

Ik heb vanaf het begin gedacht: er komt een tijd dat alles geregeld is en dat ik weer gewoon zelf dingen kunt gaan opbouwen. Ik wil door. Ik wil er nu zelf op uit kunnen. Het wachten duurt te lang.

Soms voelt dit als een luxeprobleem. Want ik woon in een land waar het zo ontzettend goed is. Ik had ook in een vluchtelingenkamp kunnen zitten en dan was er niet die geweldige zorg geweest die ik nu wel heb. Maar de keerzijde is dat wij in een land wonen waar het zo goed geregeld is dat werkelijk alles aangepast kan worden naar jouw wensen. En juist in zo’n land zou je verwachten dat het leveren van een rolstoel, het teruggeven van vrijheid, snel en op maat geleverd zou moeten gaan.

Geen vrolijke afsluiter of optimistische noot vandaag. Omdat die er simpelweg even niet is. Ik had vorige week zin om deze blog te gaan schrijven. En te vertellen over mijn nieuwe stoel. Ik had al een titel bedacht: “met kerst draag ik hakken” Of dat ook echt gaat gebeuren weet ik nog niet. Maar ik laat ze nog maar even in de kast staan.

Wordt vervolgd

*tijdens een passing neemt de leverancier een stoel mee die overeenkomt met de eisen die zijn opgesteld door de ergotherapeut. In de meeste gevallen blijft de stoel achter.