De herfst is echt mijn seizoen. Ik hou van de lichtval, de prachtige kleuren in het bos. En na een frisse wandeling gehuld in lange vesten en dikke sokken bij kaarslicht tijd doorbrengen op de bank.
Laatst was het een prachtige zondag. De zon scheen en de herfst was op haar mooist. Mijn man stelde voor om even naar buiten te gaan. Omdat ik nog geen rolstoel heb die ik zelf kan bedienen, hebben we een tweedehands scootmobiel op de kop getikt. Een klein te demonteren reismodel zodat ik hem zelf in de auto kan zetten. Helaas is dit toch te zwaar voor mij dus ik heb er niet zoveel aan. Bovendien voel ik mij vreselijk opgelaten als ik erin zit omdat ik vrij groot ben en het voelt alsof ik op een speelgoedkarretje zit.
Maar goed, om ergens te komen is het goed om je over dat gevoel heen zetten. Dus wij op pad. We wonen vlakbij een prachtig natuurgebied en wandelden net als heel veel andere mensen het bos in.
De schoonheid was letterlijk overweldigend. De kleuren zo intens, de zon zo fel dat ik mijn ogen een beetje dicht moest knijpen. Ondertussen kwam er een stoet mensen voorbij lopen. Families en vrienden die elkaar vanochtend waarschijnlijk gebeld hadden om even een wandelingetje te gaan doen. En ik dacht: nooit meer.
Nooit meer zomaar even de schoenen aanschieten en wandelen. Nooit meer vanzelfsprekend en spontaan. De tranen stroomden over mijn wangen. Ik wilde dat niet want ik wilde juist genieten van dit moment. Niet verdrietig zijn nu. Maar er was geen houden aan. Even stonden we stil. Waren we samen heel stil. Tussen al die mensen, bomen en kleuren.
Mijn schouders zijn slecht op moment. Ik heb veel pijn en maak mij zorgen om de rolstoel aanvraag die we hebben gedaan. Vraagt de oplossing die we nu hebben gekozen niet te veel van mijn schouders? Ik twijfel of ik het aan de WMO consulent moet voorleggen. Want mogelijk zorgt dit weer voor vertraging. En ik wil zo graag vooruit. Gelukkig heb ik een hele fijne consulente die gelijk opbelde na mijn mail en meekeek naar een oplossing. Ze vertelde dat er binnenkort een passing is waar we een deel van het probleem kunnen tackelen en ik in ieder geval een stoel krijg waarmee ik weer naar de winkels kan en wat langer buiten de deur kan zijn. En hopelijk volgend jaar met de totale oplossing ook weer zelf het bos in. Ik ben opgelucht en blij en typ naar mijn man: “schat, binnenkort al een passing”. En toets als zoekopdracht voor bijpassend gifje: excited.
En zo schieten de emoties door elkaar heen. Van intens verdriet om wat niet meer kan tot een doorbrekende lichtstraal om wat weer komen gaat. Zoals de herfst haar buien heeft..
kilo veren 
Lieve Judith, ik snap je zo goed. Ook je maar doorzetten en doorwillen, het jezelf daarmee bijna een verbod opleggen te voelen wat er (ook) is…mooi dat jullie samen even stil konden zijn tussen al die mensen die hun lichaam gebruiken alsof het niets is…ik wens je heel veel mooie herfstzondagen toe. Waarbij je niet je schoenen aanschiet. Maar wel een rolstoel hebt die het mogelijk maakt zelfstandig naar buiten te ‘schieten’. Wanneer jij dat wilt.
LikeGeliked door 1 persoon
Lief! Dank je wel
LikeGeliked door 1 persoon
Ach meis toch… Het is een heel rouwproces waar je in zit. Afscheid van wat zo vanzelfsprekend was. Ik vind het moedig dat je het deelt, want het is voor zoveel mensen zo vanzelfsprekend om gezond van lijf en leden te zijn. Je maakt het gemakkelijker om een klein beetje (beter) te kunnen begrijpen wat het allemaal met zich mee brengt als je lichaam niet meer mee werkt. Ik vind het mooi dat je beide kanten ziet… De zon en de natuur, waar je van kunt genieten en die je zelfs door je verdriet heen kon zien en het verdriet om je verlies. Je bent gewoon een enorm tof mens! Ik hoop dat je snel de juiste hulpmiddelen hebt.
LikeLike
Dank je wel lieve Frouckje
LikeLike