Kinderwens

Afgelopen week was het de week van de vruchtbaarheid. Op social media werden mensen uitgenodigd om hun verhaal te delen als zij bij de 1 op 6 stellen horen waarbij het krijgen van kinderen moeilijk, dan wel uitgesloten (b)leek.

Nu schrijf ik op deze blogpagina verhalen over mijn leven met een spierziekte dus dat heeft hier niet zoveel mee te maken zou je denken. Toch speelt onze kinderloosheid de laatste tijd vaak door mijn hoofd. Maar op een andere manier dan jaren terug.

En dat is ook niet zo raar want bij iedere specialist waar wij komen wordt standaard de vraag gesteld of wij kinderen hebben. Afgelopen week vroeg de anesthesioloog: hebben jullie een kinderwens?  Ik keek hem lachend en verbaasd aan. Waren wij daar niet een beetje oud voor? In ieder geval voor ons inmiddels een lang gepasseerd station bleek wel uit mijn reactie.

De vraag van de artsen geeft iedere keer weer dubbele gevoelens. Want aan de ene kant is het peuteren aan het litteken van kinderloosheid. Aan de andere kant merken wij in het ziekenhuis vaak een opluchting als wij aangeven zelf geen kinderen te hebben omdat de ziekte die ik heb erfelijk is.

En ook dat vind ik lastig. Want ik denk dan aan lotgenoten die ik ken die wel kinderen hebben en lees verhalen waar jonge stellen voor een dilemma staan om wel of niet op natuurlijke wijze zwanger te worden. De ontwikkelingen rondom zwangerschap geven mogelijkheden maar ook vragen en keuzes. Het is reuze complex en niet voor te stellen als je daar niet mee te maken hebt. Dus ik hoop van harte dat de specialisten juiste woorden vinden als er verdriet, pijn en angst is bij de vraag of er kinderen zijn, of een kinderwens is.

Het valt mij op dat in de reacties bij de verhalen rondom vruchtbaarheid vaak geschreven werd over de jarenlange strijd om een kind te krijgen. Maar opvallend was het aantal mensen waar het uiteindelijk goed kwam en de wens om een kind te krijgen uitkwam. Toch kan het ook goed komen als je niet zelf zo’n verhaal kunt schrijven. Als de roze wolk uitblijft.

Want ik kan wel zeggen dat het, ondanks een blijvend litteken, goed is gekomen met onze kinderwens. Geen teentjes tellen, eerste lach en nachtelijke huilbuien, maar wel een ervaring die in deze tijd hoop geeft. Want samen konden we dit probleem aan en dit geeft vertrouwen dat -hoe moeilijk soms ook- we in het leven met deze rotziekte ook wel een weg gaan vinden.