Een leerzame dag

Jaren geleden zag ik bij een vriendin een kaart hangen met: wanneer heb jij voor het laatst iets voor het eerst gedaan? Ik denk regelmatig terug aan deze zin want er zijn veel eerste keren de laatste tijd.

Zo ging ik afgelopen woensdag voor het eerst zelf met de rolstoel op pad.

Omdat ik veel thuis zit, zocht ik een nieuwe hobby en begon ik een paar maanden geleden met tekenen. Tijdens mijn rustmomenten keek ik naar tutorials, en als ik weer actief was probeerde ik het geleerde uit. Op deze manier leer ik steeds beter portretten tekenen en oefen ik soms wat met aquarel.

Vlak voor de zomer kwam ik in Utrecht bij Swaak terecht. Een heerlijke winkel met allemaal teken en schildersartikelen. Ik begreep niet waarom ik hier jaren lang langs was gefietst zonder ooit naar binnen te gaan. Maar de tijd was nu rijp om hier vaste klant te worden.

Ik stuitte op een workshop realistisch tekenen van Julia Woning die bij Swaak gegeven zou worden. Het leek mij fijn om eens gericht feedback te ontvangen en wat hulp te krijgen om mijn portrettekenen wat te verbeteren.

Ik gaf mij op en mailde Julia vooraf. Ik legde even kort mijn situatie uit en vroeg welke mogelijkheden er waren om wat rustmomenten in te bouwen tijdens de dag.

Ik besloot met de auto te gaan zodat ik daarin kon liggen tijdens de pauze, en mijn rolstoel mee te nemen zodat ik goed kon zitten. Julia gaf nog als tip om kussens mee te nemen.

Daar ging ik dan. In de parkeergarage stuitte ik op een eerste hobbel. De lift waar ik in stond ging niet naar beneden. En dat kwam omdat hij simpelweg niet lager ging. De laatste tien treden waren voor eigen rekening. Gelukkig waren er twee voorbijgangers die konden helpen. Even later kwam ik bij Swaak aan. Julia was al binnen en had een plek voor mij bedacht waar ik mijn stoel neer kon zetten. Ze haalde koffie voor me.

Het voelde als een warm welkom. Natuurlijk kan ik ook zelf koffie halen maar het stukje van garage naar winkel was vermoeiend en dus fijn dat zij even hiervoor zorgde. Het zijn de kleine dingen die het doen.

De workshop was geweldig. We kregen veel tips en ik leerde veel over verhoudingen, schaduw aanbrengen, en kleur opbouwen. Tevreden met het resultaat ging ik naar huis.

Enorm blij dat ik deze uurtjes volgehouden had, liep ik langs de gracht. Mijn rolstoel gebruikte ik als rollator. Het lopen ging niet goed en de pijn gierde door mijn schouders, armen en nek.

Maar ik wilde daar geen aandacht aan geven. Ik had een heerlijke dag gehad. Nog even volhouden…

Ik liep naar de garage en hoopte dat er weer mensen waren om mij te helpen. Een man en vrouw liepen voor mij. Ik keek even naar de stoer uitziende man en mijn hoop was op hem gevestigd. De man keek ook naar mij maar liet de zware ijzeren deur voor mijn neus dichtvallen. Ik reageerde geïrriteerd, en blijkbaar nogal duidelijk want een dame achter mij zette acuut haar aktetas opzij en vroeg hoe ze mij kon helpen. Ze deed de deur open, tilde mijn stoel naar boven en ik kon zien dat het eigenlijk wat te zwaar was. De beste man die de deur voor mijn neus dicht liet vallen, keek het geheel aan terwijl zijn vrouw het parkeerbonnetje betaalde. Ik vond het raar van mijzelf dat ik zo verontwaardigd was. Want waarom zou iedereen maar moeten helpen? En wat weet ik nu van zijn situatie? Ik bedankte de dame en voelde mij ook wat opgelaten omdat de klus wat te zwaar was geweest. Een tweede keer zal ik eerst even checken of een parkeergarage ook rolstoeltoegankelijk is. Weer wat geleerd.

Ik dacht gelijk weer terug aan de leuke dag en liet alles nog even op mij inwerken. Het was fijn hoe Julia ook praktisch mee heeft gedacht om deze dag tot een succes te maken. Tevreden viel ik die avond heel vroeg in slaap. Het viel mij de dagen daarna tegen wat voor impact een dergelijk uitje op mijn lijf heeft en toch… het was het waard.

Voor het eerst een tekenworkshop volgen. Dat smaakt naar meer.