Zonnestralen op een donkere dag

Juist wanneer het mooi weer is, vind ik het lastig als je lichaam niet meewerkt. Na een paar dagen veel in huis te zijn geweest, wil ik vandaag wat meer naar buiten toe. Ik app een vriendin of het uitkomt dat ik langskom, en even later zitten we samen aan de koffie. In de tuin, want het is heerlijk weer.

De twee jongste kinderen zijn thuis en ik geniet er altijd van om die vrolijke kleine mensjes te zien. Het mannetje van bijna 3 betrekt ons in zijn spel. We lachen om de kleintjes en vinden ook nog tijd om tussen de kindergesprekjes door wat bij te praten.

Hoe gaat het met je? Vraagt mijn vriendin. Ik geef een eerlijk antwoord: het gaat niet zo goed. Het bloggen helpt me, maar laat me ook inzien wat er de afgelopen periode is gebeurd. En hoe snel alles minder is geworden.  De momenteel dagelijkse confrontatie van wat er niet lukt is pittig.

Na een tijdje nemen we afscheid. Ik pak een half uur rust, en ga in de middag wat winkelen. Van tevoren heb ik bedacht waar ik mijn auto neerzet en naar welke 2 winkels ik ga. Als ik de afslag wil nemen naar de parkeergarage, ontdek ik dat de weg afgesloten is. Niet voor één gat te vangen, neem ik een andere route. Maar ook zo kom ik niet bij de garage. Even bedenk ik om naar huis te gaan. Maar ik blijf toch proberen.

Het is irritant dat je niet gewoon de auto op een alternatieve plek wat verderop kan neerzetten. Maar ik weet dat ik dan veel last ga krijgen en uiteindelijk niet bij die winkels kom waar ik heen wil.

Na wat omwegen kom ik dan uiteindelijk bij de garage. Ik loop in het zonnetje naar de winkels maar vind niet dat wat ik zoek. Omdat ik toch nog even wat leuks wil doen, loop ik naar binnen bij het thee winkeltje waar ik langsloop. Ik wil een deksel van een potje afdraaien om te ruiken maar deze zit voor mij te vast. Een ander proberen dan maar. Deze lukt wel. Maar de volgende twee weer niet. Hier heb ik geen zin in. Ik loop met een lege tas weer naar de auto. De pijn in mijn schouders en nek hakt er flink in en zorgt voor een pittige hoofdpijn. Ik zit in de auto en ben somber. En somber zijn op zo’n zonnige dag dat voelt voor mij  verkeerd. Ik rij met een zwaar gevoel naar huis en hoop dat een combinatie van rust en medicatie mij goed gaat doen. Opeens denk ik terug aan die ochtend en ik glimlach. Om een grappige opmerking van het kleine mannetje, het zwaaien van het meisje. Om het herfstpoppetje wat mijn vriendin voor haar zoontje maakte en de tijd die zij voor mij heeft.

Kleine zonnestralen op een donkere dag. Ze laten zich soms moeilijk vinden maar zijn altijd de moeite waard om te zoeken.